رینیت آلرژیک

رینیت بدنبال التهاب مخاط بینی اتفاق می افتد و مشخصه آن عطسه ، خارش، آبریزش و احتقان بینی است.علل متفاوتی می تواند باعث ایجاد رینیت (التهاب بینی) شود ولی بیشاز نصف علل آن آلرژیک می باشد.رینیت آلرژیک یا همان تب یونجه بعلت پاسخ آلرژیک توسط ایمونوگلبولینهای E یا همان IgE اتفاق می افتد.

انواع رینیت آلرژیک:

رینیت آلرژیک می تواند فصلی، سالانه و یا اپی زودیک باشد.

آلرژی های فصلی که توسط گرده های گیاهی ایجاد می شوند یک نمای فصلی دارند و بسته به نوع عامل حساسیت زا ممکن است در بهار، تابستان یا حتی پائیز اتفاق بیافتد و با تغییر مکان جغرافیایی ممکن است زمان بروز و شدت آن تغییر کند و یا گاهاً علائم بیماری فروکش کند.

رینیت آلرژیک سالیانه که سرتاسر سال ادامه دارد عمدتاً بعلت مواد آلرژی زای داخل خانه مانند سوسک، کپک، مو و کرک حیوانات و مایت (نوعی حشره کوچک به اندازه حدود 0.2 تا 0.1 میلی متر) ایجاد می شود. 

 رینیت های اپی زودیک بصورت گه گاه اتفاق می افتند و دلیل آنها نیز برخورد با مواد آلرژی زا در منزل دوستان و آشنایان یا هنگام مسافرت و موارد مشابه می باشد. 

رینیت آلرژیک در بچه های زیر شش ماه نادر است و بروز آن در شیرخوارگی عمدتاً بعلت آلرژی غذایی و یا ذرات استنشاقی آلرژی زا در خانه است و به فصل خاصی مربوط نیست. آلرژی فصلی خود را در بچه های بالای سه سال نشان می دهد. شدت گرفتاری در رینیت آلرژی بستگی به عوامل ژنتیکی و تکرار برخورد با عوامل آلرژی زا دارد.

تظاهرات بالینی :

 مشخصه رینیت آلرژیک ترشحات رقیق و آبکی بینی است که همراه با احتقان بینی و عطسه های ناگهانی و خارش چشم ، بینی و گوش و کام است. ترشحات پشت حلقی موجب می شود که بیمار مرتباً گلوی خود را صاف کند و گرفتگی صدا و سرفه های شبانه داشته باشد . ممکن است پلک تحتانی بیمار متورم و تیره بنظر برسد و همچنین روی پل بینی بیمار خطی ظریف بوجود آید که ناشی از پاک کردن مکرر بینی باشد.این کودکان بعلت گرفتگی خروجی گوش در ناحیه گلو دچار عفونتهای متعدد گوش می شوند و از طرف دیگر در اینها اگزما و آسم شایع است.

درمان :

شامل ممانعت از تماس با آلرژن ها، دارو درمانی و ایمیونوتراپی است.

درمان دارویی :

 اسپری های کورتیکواستروئیدی بینی قویترین درمان رینیت آلرژیک می باشند و شامل انواع فلوتیکازون ، مومتازون، بودزوناید، بکلومتازون و ... می باشند.این داروها بخوبی روی احتقای بینی، خارش و آبریزش بینی موثرند ولی اثرات کمی روی علائم چشمی بیماری دارند. بعلت جذب جزئی عوارضی سیستمیک ندارند ولی دراسپری های طولانی مدت به تیغه میانی بینی می توانند باعث خون دماغ گردند بنابراین این داروها نباید به تیغه وسط بینی  بلکه به دیواره های طرفی بینی اسپری گردند.
آنتی هیستامین ها : شایع ترین داروهای مورد استفاده می باشند که باعث کاهش خارش و آبریزش و علائم چشمی می شوند ولی روی گرفتگی بینی اثر کمتری دارند. این داروها در دو دسته کلی قرار دارند :
الف : نسل اول شامل دیفن هیدرامین و هیدروکس زین که معمولاً کوتاه اثرتر از داروهای نسل دو هستند و خواب آلودگی و منگی و در کودکان کوچکتر گاهاً بی قراری و تحریک پذیری در این دسته بیشتر دیده می شود.
ب : نسل دوم شامل سیتریزین و لوراتادین می باشند و خواب آلودگی کمتری ایجاد می کند.
داروهای ضد احتقانی : در موارد حاد برای کاهش احتقان بینی می توان از داروهای خوراکی مانند پسودوافدرین و یا قطره ها و یا اسپری هایی مانند فینل افرین استفاده کرد. عوارض این داروها شامل بی قراری، تپش قلب و لرزش دست و افزایش ضربات قلب می باشد. اسپری های بینی این گروه را نباید بیش از 7 ـ 5 روز مصرف نمود زیرا ممکن است باعث تشدید علائم بعد از قطع مصرف دارو شوند.

ممانعت از تماس با آلرژن ها و ایمونوتراپی :

برای یافتن نوع آلرژنها (مواد حساسیت زا) می توان از تستهای خونی و یا تست پوستی کمک گرفت. اگر اقدامات انجام شده برای جلوگیری از برخورد آلرژنها و داروها موثر واقع نگردید یا ممکن نبود ایمونوتراپی می تواند توصیه گردد. برای توضیحات بیشتر به مبحث آسم مراجعه نمائید.